SONBAHARDAN NEFRET ETMEK

Sevmiyorum sonbaharı... Kimse kızmasın, gücenmesin; sevmiyorum. İki tarafı ağaçlıklı bir yolda yürürken sararmış yaprakların dökülmesi, uçuşması etkilemiyor beni. o yapraklara bakıp hayal kurmuyorum. Birinden ayrıldığımda da sonbahara bakıp hayal kuramıyorum.

Sabah uyandığımda duyduğum kuş cıvıltıları gibisi yok, yapraklar sararmış dahi olsa, hava güzel, güneşli. Üstüme bir hırka alsam yeter. Evden çıkıyorum ki, hırkaya bile gerek yok. Amma terliyorum. Terledikçe etrafımda mutlu çiftleri görüyorum. Ah çekiyorum. Bazı ağaç altlarında oturan mutlu çiftleri görüyorum bu sefer de. Yine ah çekerken, burnuma toz kaçıyor; hani sonbahar ya... Ondan!

Çok terlemişim, hava da esmeye başlamış. Ter üstümde kuruyor. Hırkamı üstüme alıyorum ama fayda etmiyor, rüzgâr üşütüyor. Sırtım yapış yapış... Bir de o halde belediye otobüsüne binmek zorundayım. Terliyim, pis görünüyorum ya, bu sefer de otobüsteki mutlu çiftler bana aşağılayıcı bakışlar atıyor. Ah çekmiyorum; ayakta durduğum yerden uzanıp camı açıyorum. Hani sonbahar, hava da rüzgârlı ya, arkadan kızın biri "aşkım ne çok esti ya" diyor ve sevgilisi bana "kardeşim camı kapatır mısın, çok esti". Ah da çekmiyorum, pof da çekmiyorum bana da esiyor, iniyorum otobüsten. Hava dengesiz, hani sonbahar ya... Bir anda etrafı kaplayan karabulutlar rüzgâra eşlik ediyor.

Belli ki, havanın durumunu önceden kestirenler var... Ya da sonbaharın kalleşliğini bilenler. Ellerinde şemsiyeyle dolaşan insanlar onlar. Meydanda banklarda simit yiyenler, deniz kenarını seyredenler var. Ama hiç biri tek değil.
Çift bunlar çift. Rüzgar bile etkilemiyor onları ve ben bunları düşünürken ani bir yağmur bastırıyor. Şemsiyesizim, sırtımda kuruyan ter bu sefer yerini yağmurun ıslaklığına bırakıyor. Koşuyor da koşuyorum. Şemsiyesini ortak kullananlara, bir montu ortak kullananlara kızıyorum koşarken, ıslanmıyor onlar.

Eve ulaşıyorum, ev sıcak ama ben çok koşmuşum. bir hapşırık krizi, ani baş ağrısı saplanması, öksürük ve burun akması...

Sonbahar mı? Aşk mı? Hadi lan oradan!